برگ سبزی تقدیم به بارگاه ملکوتی حضرت اسماعیل (ع)

 

 

نویسنده: احمدیزدانی

 

بنام خدا
برگ سبزی تقدیم به بارگاه ملکوتی حضرت اسماعیل (ع)

*****
حضرتِ پاک و شـریف ،ای گُلِ ما ،اسماعیـــــل(ع)

آبروی قلــــم و دســــــتِ شفــــا ، اسمــاعیل(ع)

صخــــــره در بندِ تو ،کوه خدمتِ تو ،اسمــاعیل(ع)

تکیه کرد هــرکه به تو ، خاست زِنـو ،اسماعیل(ع)

مـــــردو زن جمـــلگی هستنــد کمـــربسته ی تو

عـــاشقــــاننـــــد پنـــاهنـــــده وَ وابستــــه ی تو

هــــرخـــرابی که به تو رو بِکُنــــــــد آباد اســـــت

هـــــــرکسی رو به تـو آورد دگــــــــــر آزاد اســت

قـــــرن هــــا آمــــدو برجـــــــا تو و خاک قـــدمـت

ریـزه خــــوارانِ تــو دیـدند عَــــــطا و کَــــــــرمـــت

خـــادمیــــن تـو ز ادوار کهـــــــــن تــا امــــــــــروز

همگـــی معتقـــــدِ معجـــــزه هــــایِ تو هنــــــوز

زائراننــــد همـــــه کَفتـَــــرِ جَلــــــدِ حــــــــرمـــت

باز درهـــــایِ بهشــت اســـت به مُهـــــرو قلمـت

بــا بـــرادر و پــــدر کـــــــــرده تحمّـــــــــــل دوران

پــدری پـاک تـر از گُل ،همـــه عمـــــــــرش زندان

هـــــرکه بــــر آلِ پیمبـــــر ستــــم و ظلــم نمـــود

رفت در قعــــــــرِ جهنّـــــم و در آن ظلــــم غنــــود

بــــس گلِ نازو لطیفـــی که در این بستـان است

تا به خاکِ قدمـــــت کرد طـــواف از خـــود رســت

گـــــرچه از مـــرقــدتان تا به خــــراسان دور است

لــذّت بوی بـرادر و شمـــــــــا مقــــــدور اســــت

هـــرکه قصـــدش عتبــات است و حــــریمِ محبوب

حَــــرَمِ توســت ســـرآغازو سـرانجام ،چــه خــوب

زائــرانــــــی کـــــه بــه پـــابــوسِ بــرادر رفتنــــــد

بوده چـاووشی اشان از حــــرمــت ، سرمستنـــد

نورِ درگــــاهِ شمــــــا در دل و جــــانِ آنهـــاســــت

هــــریکی پرچمی از کـــاخ و بزرگیّ شمــــاســت

هســــــت از گنبــــــدتان بارقــــه ی شعـــــر وزان

گـل و گلـــدستـــــه ی ایوانِ شمــــــا مهـــــروزان

هـــرچه یاءس اســـت به یک دیدنتــان برباد است

از گلِ مهــــــرِ شمـــــا خــــاطــره هـــا دریاد است

گفتــــــه شــــد از پـــدران با پســـــران تا امـــــروز

هـــــرکسی بســـت دخیـــلی به شما از سر سوز

دسـت خالی کـه نه، با دســــتِ پـراز یاری رفــــت

مشکلـــش حــل شـــدو با بارِ سبکبـــاری رفـــــت

صبحگاهـان که به رودِ تو طـــراوت جــــــــاریســـت

چاره ی درد فقـــط یک نگــــه از تو ، کــافیســـــت

بـرکــــــتِ داده ی از ســــویِ خــــدا بر شهــــــری

تو همـــــان کــــوهِ بلنــــدی که زِ پستی قـهـــــری

هــــــرکــه دستــــش بــه تـو و دامـــــن تـو آویـــزد

هـــــرچـــه خیــراست زِ دســــــت تو به پایش ریزد

آمــدی، شــــد دگـــر از عـــرش به مـــا آمــدو شـد

از همیـــــن رو همـــه ی شــــرّو بلا از مــــا شــــد

هـــــرکــه آویـخـت به کُنــــــجِ درو دیــوارِ شمــــــــا

دیــد از بخشــشِ دستــــانِ شمـــــا ،معجــزه هـــا

طـوطیـــا خـــاکِ رهِ توســـت که بر دیده کشیـــــم

انتـــظارِ فـــــرج از حضــــــــرتِ نــادیــده کشیــــــم

از شمیــــمِ خـــوشِ پیمــــانه ی مهــــدی مستیـم

منتظــــــــــر بر نگهـــــــی از طـــرفِ او هستیــــــم.

احمدیزدانی
(کوتوال)